حسین گلبیدی در سال ۱۳۰۷ شمسی در محله بید آباد اصفهان به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی را در مکتبی که در مسجد سید اصفهان و مسجد آمیرزا باقر دایر بود، گذراند.
در سال ۱۳۳۳ که گلبیدی آموزگار کلاس سوم دبستان ملی جعفری اصفهان بود ، عشق به تدریس و خدمت به کودکان کرولال در او شعله ور شد. در این زمینه گلبیدی می‌گوید:« در آن زمان ، با کودک کرولال مواجه شدم که پدرش برای جلوگیری از رها شدن در کوچه و خیابان ، او را به دبستان سپرده بود. او چون زبان نداشت و نمی‌توانست با بچه ها ارتباط برقرار کند ، در ساعات تفریح در کناری می‌ایستاد و به دیگران نگاه می کرد ، دلم به حال او سوخت و برای اینکه او را از ناراحتی در آورم ، او را نزد خود می‌خواندم و با ایما و اشاره با وی صحبت می‌کردم …»
بنابراین به مدیر دبستان پیشنهاد کردم که اجازه دهد این کودک را در کلاس خود بنشانم و او را تعلیم بدهم و در موقع امتحانات، با سایر شاگردان امتحان بدهد. خوشبختانه این پیشنهاد مورد قبول واقع شد و من شروع به تدریس او کردم. هنوز چند ماهی نگذشته بود که پیشرفت یادگیری او مخصوصا شعری را که به او آموخته بودم و در مقابل سایر معلمان اجرا کرد، باعث تعجب آنان شد.
در نهایت ، این کودک کرولال توانست در امتحانات ثلث دوم در میان شاگردان شنوا به رتبه اول دست پیدا کند. این امر بیش از پیش مرا علاقمند به ادامه کار با کرولالها کرد.
در این موقع ، من به مدیریت مدرسه ای که با دبستان اخیر حدود شش کیلومتر فاصله داشت ، منصوب شدم. به علت داشتن علاقه ویژه به همان کودک کرولال ، صبح ها با دوچرخه به درب منزل او می‌رفتم و او را به مدرسه می‌بردم و عصر ها نیز با دوچرخه او را به منزل باز می‌گرداندم.
گلبیدی در بهمن ۱۳۳۳ به بروجن منتقل گردید و چون علاقمند تدریس به کودکان کرولال بود ، در مورد احتمال وجود اینگونه کودکان تحقیقات به عمل آورد .
وي به خاطر عشق و علاقمندی زیاد به کار با کرولالها ، تقاضای امتیاز دبستان کرولالها را از وزارت فرهنگ کرد لذا در مرداد ۱۳۳۴ به تهران احضار شد و برای آزمایش ، به دبستان ” کرولالهای باغچه بان” معرفی شد. در اين ديدار بود كه گلبيدي متوجه شد سی سال قبل از او ، باغچه بان این کار را آغاز کرده است!
باغچه بان در این دیدار ، پس از آزمایش‌ها ، گلبیدی را ستود و گفت: “با توجه به علاقه ای که به تدریس کرولالهای داری ، من از وزارت فرهنگ تقاضا می‌کنم که تو را به این دبستان منتقل کند اما متاسفانه پیشنهاد باغچه بان در نزد وزارت فرهنگ عملی نگردید و گلبیدی دوباره به اصفهان برگشت و به دبستان “مفید اسلامی” معرفی شد.
چون صاحب امتیاز دبستان قبول کرد گلبیدی مدیریت آن را به عهده بگیرد و در صورت داشتن اوقات بیکاری با کودکان کرولال کار کند، او توانست رسما اولین کودک کرولال را که بسیار کم بنیه بود ، به شاگردی بپذیرد. بعد از یکسال ، چون تعداد شاگردان کرولال به هشت نفر رسید ، اداره فرهنگ اصفهان به ناچار در سال ۱۳۳۵ ابلاغ مدیریت و آموزگاری دبستان کرولالهای را برای گلبیدی صادر کرد. بدین ترتیب، تاریخ آموزش ناشنوایان اصفهان (بعداز تبریز و تهران ) برای اولین بار توسط گلبیدی آغاز گردید. این دبستان در دوسال اول در منزل محقری واقع در خیابان طالقانی دایر بود و سپس به منزل وسیعی دارای مساحت هزار متر مربع در مقابل مدرسه چهار باع کوی عالم آرا منتقل یافت که پرداخت اجاره پنج ساله آن را بر عهده گلبیدی بود و اداره فرهنگ اصفهان هیچ‌گونه کمک مالی نمی کرد بنابراین گلبیدی تا ۱۳۴۰ به تنهایی از صبح تا عصر مشغول تدریس و نیز تنظیف دبستان بود و از عصر تا پاسی از شب گذشته مشغول تهیه وسایل کمک آموزشی بود.
گلبيدي، حدود بیست عدد تابلو الکتریکی برای کمک به امر تعلیم فارسی ، هندسه ، حساب ، جغرافیا و مفاهیم کسرهای اعشاری و متعارفی و غیره توسط گلبیدی تهیه كرد. در سال ۱۳۴۰ ، دکتر مهران – وزیر فرهنگ – به اصفهان آمد و بعد از بازدید از دبستان کرولالهای اصفهان (گلبیدی ) و مشاهده طرز کار تابلوهای الکتریکی ویژه آموزش هندسه که چند شکل هندسی روی آن ایجاد و مشخصات آنها توضیح داده شد ، دستور اعطای یک نشان عالی به گلبیدی را صادر کرد و مبلغی حدود پنج برابر حقوق ماهانه را به عنوان پاداش داد و وعده اعزام آموزگار و مستخدم برای کمک به گلبیدی را داد.
گلبیدی در سال ۱۳۴۱ صاحب اولین آموزگار و مستخدم شد و در سال ۱۳۴۲ قطعه زمینی موقوفه به مساحت هزار و پانصد متر را که در کوی دولت سابق و خیابان آیت الله طیب فعلی واقع شده است ، از اداره اوقاف اصفهان اجاره کرد و با هزینه شخصی بنایی به وسعت چهار صد متر مربع در آن ایجاد کرد.
وي در سال ۱۳۶۲ در حالي بازنشسته شد كه حدود هفت آموزگار و معلم کارگاهی داشت و شاگردان دبستان علاوه بر خواندن و نوشتن ، با فنون برق ، مشبک کاری ، ماشین نویسی ، درود گری و نقاشی آشنا می شدند.
اين معلم دلسوز در سال ۱۳۸۹ و در حالي كه خدمات ارزنده‌اي را به جامعه ناشنوايان ارائه داده بود در سن ۸۲ سالگي درگذشت و در جوار حق به سكوتي ابدي رسيد.
